Olga Tokarczuk, Prowadź swój pług przez kości umarłych

Poezja Blake'a w tej książce jest cytowana często, za sprawą głównej bohaterki i narratorki. Jest nią Janina Duszejko, emerytowana nauczycielka (z zawodu inżynier budowy mostów), która dorabia do emerytury ucząc dzieci angielskiego w wiejskiej szkole i doglądając domów miastowych właścicieli, którzy tylko w sezonie przyjeżdżają do wsi położonej w Kotlinie Kłodzkiej. Duszejko jest miłośniczką poezji Blake'a, którą tłumaczy na język polski wspólnie ze swoim byłym uczniem Dyziem (obecnie policyjnym informatykiem), zajmuje się także astrologią i stawianiem horoskopów.

Ale tym, co naprawdę determinuje działanie bohaterki, jest jej miłość do zwierząt: psów, kotów, saren, zajęcy, dzików i wszelkich czworonogów, przy jednoczesnej niechęci do myśliwych i kłusowników.

Traf chce, że w okolicy dochodzi do serii tajemniczych zabójstw, których ofiarą padają mężczyźni polujący na zwierzęta. Według Duszejki to zemsta gnębionych zwierząt i to one dokonują zabójstw, o czym miałyby świadczyć ślady racic na miejscu zbrodni. Ale w tę wersję nie chcą uwierzyć policjanci, uważający emerytkę za - mówiąc delikatnie - osobę zdziwaczałą.

„Prowadź swój pług..." nie jest rzecz jasna typowym kryminałem i zakończenie także odbiega od standardowych. Autorka „Prawieku" opowiadając kryminalną historię powiedziała dobitnie (szczególnie pod koniec książki), co myśli o mordowaniu zwierząt, eufemistycznie określanym jako polowanie. Mistyką tego byśmy nie nazwali, jednak dla czytelników, zwłaszcza gdy są nimi miłośnicy zwierząt, to ciekawa, wciągająca, choć nie zawsze przyjemna lektura.

A myśliwi i kłusownicy - strzeżcie się Olgi Tokarczuk.